Blog ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

Και τώρα που χωρίζουμε ... τι να πούμε στο παιδί μας;

• Έχει μεγάλη σημασία να ενημερώσουμε το παιδί στην αρχή της διαδικασίας για αυτό που ετοιμάζεται να γίνει και στο τέλος της διαδικασίας για αυτό που αποφασίζεται και όχι να ανακοινώνεται το διαζύγιο σαν κεραυνός εν αιθρία
•  Η ενημέρωση για τον επικείμενο χωρισμό θα πρέπει να γίνεται παρουσία και των δυο γονιών
• Ένα διαζύγιο είναι εξίσου αξιοπρεπές με ένα γάμο. Η σιωπή γύρω από το διαζύγιο, σιωπή που στηρίζεται στο πρόσχημα ότι πρόκειται για γεγονός που συνοδεύεται από πόνο, το κάνει να ισοδυναμεί για το παιδί με "βρωμιά" 
• Αν δε μιληθεί με λόγια ο χωρισμός, δε θα γίνει συνείδηση στο παιδί, δεν θα εξανθρωπιστεί
• Το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι το διαζύγιο των γονιών του επικυρώθηκε από το δικαστήριο και ότι στο εξής οι γονείς του, αν και είναι απαλλαγμένοι από την υποχρέωση να ζουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη, δεν είναι απαλλαγμένοι από τα καθήκοντά τους ως γονείς
• Έχει μεγάλη σημασία όταν οι γονείς αναγγέλλουν την πρόθεσή τους να χωρίσουν, να πουν στο παιδί ότι δε μετανιώνουν που γεννήθηκε. Αλλιώς το παιδί σκέφτεται ότι οι γονείς δεν ακυρώνουν μόνο τη συμφωνία μεταξύ τους αλλά συγχρόνως και την αγάπη τους για αυτό. Μάλιστα όταν το παιδί ταυτίζεται με τον ένα γονιό καθώς η περίσταση το οδηγεί μπορεί εύκολα να πει στον άλλο γονιό «Δε σε αγαπώ πια»
• Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσει και από τους 2 γονείς του να του πουν «Δε μετανιώνω που παντρεύτηκα, ακόμα και αν είναι δύσκολο να χωρίζει κανείς, αφού γεννήθηκες εσύ και είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και οι δυο μας που υπάρχεις, ώστε μαλώνουμε ποιος θα σε έχει περισσότερο» ή «Δε μετανιώνω που έζησα με τον πατέρα σου (τη μητέρα σου), αφού είμαστε και οι δυο τόσο ευτυχισμένοι να σ’ έχουμε, ώστε μαλώνουμε ποιος θα σε έχει περισσότερο» Τα παραπάνω λόγια είναι σημαντικό να ειπωθούν και όταν το παιδί έχει προέλθει μόνο από σαρκικό έρωτα και όχι από αγάπη, καθώς η μητέρα επέλεξε να μην κάνει αποβολή, πράγμα που αποδεικνύει ότι το ζευγάρι που φαινομενικά δε συνεννοείται είχε ζωή να του δώσει
• Τις περισσότερες φορές οι γονείς δίνουν ως βασικό λόγο χωρισμού τις φιλονικίες μεταξύ τους ή τείνουν να επικαλούνται λόγους που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του / της συζύγου (π.χ. ο πατέρας σου πίνει ή η μητέρα σου ζηλεύει και κάνει σκηνές). Είναι προτιμότερο οι γονείς να παραμένουν στη πραγματική αιτιολογία που είναι η έλλειψη επιθυμίας και ανάγκης να ζουν μαζί, καθώς το παιδί δυσκολεύεται αργότερα να κατανοήσει ή να διαχειριστεί περιστάσεις στις οποίες παρευρίσκεται το ίδιο με τους χωρισμένους γονείς του (π.χ. συναντήσεις σε εστιατόρια, οικογενειακές συγκεντρώσεις), όπου οι γονείς του συνδιαλέγονται ήσυχα χωρίς διενέξεις
• Πολλές φορές, το παιδί όταν κάτι το δυσκολεύει ή δε μπορεί να το αποδεχθεί έχει ανάγκη να πλάθει ιστορίες ή μυθεύματα (για παράδειγμα μπορεί ένα παιδί να ισχυρίζεται ότι ο πατέρας του έφυγε ένα μακρινό ταξίδι και ότι θα έρθει ξανά). Οι γονείς θα πρέπει να συνεχίσουν να του λένε την αλήθεια αλλά και να αφήνουν το παιδί να αντιδράσει με το δικό του τρόπο στην αλήθεια, όταν αυτή το δυσκολεύει (για παράδειγμα ο γονιός θα μπορούσε να απαντήσει στο παιδί του: καταλαβαίνω ότι θα ήθελες ο μπαμπάς σου να φύγει για λίγο σαν να πήγαινε ένα ταξίδι και να ξαναέρθει να μείνει στο σπίτι μαζί μας, όμως ο μπαμπάς δεν έχει φύγει για ταξίδι, είναι στην πόλη και αυτό που άλλαξε είναι ότι θα έρχεται να σε βλέπει ή θα πηγαίνεις εσύ στο σπίτι του να τον βλέπεις)